Με ένα βλέμμα κενό προσπαθεί, ίσως, να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει. Με ένα μυαλό που, στα πέντε του, θα έπρεπε να έχει δει μόνο χαρούμενες εικόνες βιβλίων, παραλίας, παιδικών χαρών, μάλλον, όμως, το δικό του δεν λειτούργησε ποτέ με αυτόν τον τρόπο, δεν έλαβε τέτοια χρώματα, μιας και ο πόλεμος στη Συρία μαίνεται όσο αυτός υπάρχει. Ο Omran Daqneesh σώθηκε από τα ερείπια ενός βομβαρδισμού στο Χαλέπι της Συρίας – αυτή τη φορά.
Σκονισμένος, ματωμένος, σοκαρισμένος, τα πόδια του κρέμονται από την πορτοκαλί καρέκλα του ασθενοφόρου, στην οποία ο διασώστης τον άφησε για να σώσει τους επόμενους, όσους μπορούσε. Ο Omran δεν κλαίει. Κοιτάζει στα χέρια του το αίμα που σκούπισε από το κεφάλι του και βάφει με αυτό την καρέκλα. Την οποία αμέσως χαϊδεύει, σαν μόλις να κατάλαβε πως – για τώρα – είναι ασφαλής.
Ο πεντάχρονος Omran δεν κλαίει, ενώ ίσως θα έπρεπε. Είναι αυτός που αύριο θα γεμίσει τα «κέντρα υποδοχής» που δεν θα θέλουμε να χτιστούν στην περιοχή μας, για να μην πέσει η αξία των ακινήτων και να μην φύγουν οι τουρίστες.
Κανένας Omran δεν θέλει να ζει έτσι. Κανένας Omran δεν πρέπει να ζει έτσι. Το θυμόμαστε όμως για λίγο, όταν βλέπουμε το βίντεο και κλαίμε για τα δύο λεπτά που κρατάει. Ίσως και λίγο παραπάνω οι πιο ευαίσθητοι.
Κανένα παιδί δεν πρέπει να ζει έτσι. Ο Omran είναι το μέλλον του πλανήτη – τι μέλλον να ονειρεύεται;
Ο Omran, ο Aylan, είναι εικόνες που στοιχειώνουν. Για πόσο ακόμα…
