Μια από τις πιο αρχετυπικές συλλογικές εικόνες των Ελλήνων – ακόμη και όσων δεν έζησαν ποτέ τη δεκαετία του ’80 – είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου να εμφανίζεται σε κάποιο μπαλκόνι υπό τους ήχους του Carmina Burana. Έχω, μάλιστα, την αίσθηση ότι η εικόνα έχει πλέον μεταλλαχθεί στις συνειδήσεις των Ελλήνων, και ο πλέον αναστημένος ηγέτης της χώρας* εμφανίζεται στο κοινό του υπό τους ήχους του έργου του Carl Orff μέσα από σύννεφα καπνού σε έναν απροσδιόριστο, τεράστιο, σκοτεινό χώρο, σε αργή κίνηση, με ανθρώπους, που εμφανίζονται από το πουθενά, να του σφίγγουν τα χέρια, να τον χτυπάνε στην πλάτη, να ραίνουν το διάβα του με δάκρυα και φιλιά.
Δεν γνωρίζω αν για τη μουσική που σφράγισε μια ολόκληρη πολιτική πορεία το ΠΑΣΟΚ είχε ζητήσει άδεια. Εξάλλου, όταν το πρωτοδιάλεξαν ο Orff ακόμη ζούσε, θα μπορούσαν να το είχαν κάνει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Donald Trump δεν είχε ζητήσει την άδεια των Queen για να κάνει τη μεγάλη του είσοδο στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων – και οι Queen δεν το αγνόησαν. «Η χρήση [του τραγουδιού] στο συνέδριο ήταν χωρίς άδεια και χωρίς τη συγκατάθεσή μας» τουίταραν οι Queen και ακόμη κι αν δεν έχουν απόλυτο δίκιο (το συνέδριο, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε πληρώσει στην αμερικανική ΑΕΠΙ για τη χρήση τραγουδιών, χωρίς ουδέποτε, πάντως, να ζητήσει την άδεια ή τη στήριξη των καλλιτεχνών), σίγουρα το συγκρότημα ξεκαθάρισε πως δεν στηρίζει τον εν λόγω «κύριο» στον προεκλογικό του αγώνα.
Δεν χρειάζεται φυσικά να παραθέσουμε τους λόγους γιατί ένας ομοφοβικός, ρατσιστής, φαλλοκράτης πολιτικός που εκμεταλλεύεται την αμάθεια, το φόβο, τη φτώχεια για να διχάσει, όχι τη χώρα, αλλά τον πλανήτη, που χλευάζει τα άτομα με ειδικές ανάγκες, προωθεί με κάθε τρόπο τη βία κατά των αδύναμων και φαίνεται να έχει ένα αθεράπευτο γαργαλητό στο δάχτυλο του χεριού με το οποίο κραδαίνει το όπλο του δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί τη μουσική των Queen και του Freddie Mercury, ή των REM και δεν συμμαζεύεται.
Δεν μπορεί να περιμένει να του πούνε και μπράβο.
Η τάση αυτή των πολιτικών πολλές φορές προκαλεί τη μήνιν των καλλιτεχνών. Χαρακτηριστική ήταν πέρσι η αντίδραση των Dropkick Murphys στη χρήση της μουσικής τους από το Ρεπουμπλικάνο κυβερνήτη του Ουισκόνσιν: «Σε παρακαλούμε σταμάτα να χρησιμοποιείς τη μουσική μας. Κυριολεκτικά σε μισούμε. Με αγάπη, οι Dropkick Murphys».
@ScottWalker @GovWalker please stop using our music in any way…we literally hate you !!!
Love, Dropkick Murphys— Dropkick Murphys (@DropkickMurphys) January 25, 2015
Το θέμα της χρήσης, χωρίς άδεια από τους καλλιτέχνες, μουσικών κομματιών έθιξε ο γνωστός αγαπημένος, John Oliver, με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ο τρόπος αυτός, εννοείται, δεν ήταν άλλος από το να συγκεντρώσει μια ομάδα καλλιτεχνών, να γράψουν και να εκτελέσουν ένα τραγούδι, παρακαλώντας τους πολιτικούς να μην παίρνουν τη δουλειά τους, χωρίς την άδειά τους.
Αφού ο Oliver παρέθεσε μια λίστα (δεν είναι λίγοι, τελικά) πολιτικών που είχαν κάνει το ίδιο λάθος, οι Usher, Michael Bolton, Cyndi Lauper, Sheryl Crow, και άλλοι, επανέλαβαν την… παράκληση, τραγουδιστά. Και, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, εξηγούν στους πολιτικούς ότι ΟΥΤΕ αυτό το κομμάτι μπορούν να κλέψουν. Τους δίνουν, όμως, την άδεια να χρησιμοποιήσουν ένα μέρος του: μια γάτα να περπατάει επάνω σε ένα πιάνο.
Τα λόγια, όμως, είναι περιττά, όταν υπάρχει βίντεο:
*Το «σήκω Αντρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής» πάντα με φρίκαρε, το ομολογώ
