Κανόνες υπάρχουν για τα πάντα. Λογικό, αναμενόμενο, απαραίτητο. Νόμοι, οδηγίες και κατευθυντήριες γραμμές που μας βοηθούν να αποφύγουμε το χάος και τον πανζουρλισμό.
Ανοίγει παρένθεση: Περιέργως κανόνες υπάρχουν και στην Ελλάδα. Το αν οι κανόνες αυτοί εφαρμόζονται ή όχι είναι μια άλλη ιστορία. Κλείνει η παρένθεση.
Για τις περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν υπάρχουν κάπου καταγεγραμμένοι κανόνες, υπάρχουν οι λεγόμενοι άγραφοι, οι οποίοι έχουν και αυτοί τη δική τους ισχύ. Για παράδειγμα, όταν είναι να πας κάπου μια επίσκεψη ή μια κοινωνική εκδήλωση στην οποία δεν έχεις την παραμικρή θέληση να πας, αλλά πρέπει και τι να κάνουμε τώρα θα το υποστείς και αυτό, υπάρχει άγραφος κανόνας ο οποίος ορίζει ότι θα πρέπει να μείνεις στη συγκεκριμένη κοινωνική εκδήλωση τουλάχιστον για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα πριν μπορέσεις να την κάνεις επιτέλους για να πας εκεί που πραγματικά θέλεις να είσαι. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν θυμάμαι ποιο είναι το χρονικό διάστημα αυτό (φταίει λίγο και το γεγονός ότι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το είδος της κοινωνικής εκδήλωσης στην οποία πρέπει να παραστείς), αλλά και πάλι αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Το ουσιαστικό είναι ότι αυτός ο άγραφος κανόνας υπάρχει.
Μια από τις εξαιρέσεις που… επιβεβαιώνουν τον κανόνα για την ύπαρξη και ισχύ των άγραφων κανόνων, είναι το κάθε πότε θα κυκλοφορήσει καινούρια μουσική κάποιο συγκρότημα ή καλλιτέχνης. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Υπάρχουν αυτοί που κυκλοφορούν καινούριο δίσκο μια φορά κάθε πέντε χρόνια (τυχαίος αριθμός), υπάρχουν άλλοι που κυκλοφορούν καινούριο υλικό όποτε τους έρθει η επιφοίτηση και υπάρχουν και αυτοί που κυκλοφορούν με μια μεγαλύτερη συχνότητα, η οποία συνήθως είναι μια φορά το χρόνο, αλλά και πάλι αυτό άντε να διαρκέσει για δύο-τρία χρόνια και μετά στερεύουν (προσωρινώς) από ιδέες και μπαίνουν στην κατηγορία «Β’» δηλαδή αυτών οι οποίοι βγάζουν δίσκους όποτε τους έρθει η επιφοίτηση.
Τέλος, για να κλείσει και αυτή η -μακροσκελής είναι η αλήθεια- εισαγωγή, υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Mike Patton». Ναι, ναι, από τον frontman των Faith No More, ο οποίος είναι μονίμως μπλεγμένος σε κάποιο project και δουλεύει μονίμως σε καινούριες μουσικές. Τόσο πολύ που στη Wikipedia υπάρχει ξεχωριστή σελίδα μόνο για τη δισκογραφία του, η οποία δεν αναγράφεται στη σελίδα που υπάρχει για τη ζωή του και τις άλλες δουλειές που έχει κάνει κατά καιρούς!
Ο Mike Patton, όμως, ναι μεν είναι μοναδικός, αλλά δεν είναι ο μόνος που παράγει μουσική με αυτούς τους ρυθμούς. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο Omar Rodríguez-López. Ίσως να τον θυμάσαι από τη συμμετοχή του στους At the drive-in. Ίσως από τη συμμετοχή του στους Mars Volta. Ίσως από τους Antemasque. Ίσως, πάλι από όλα τα παραπάνω. Ελάχιστοι τον θυμούνται, ωστόσο από τις σόλο δουλειές που έχει κάνει. Πόσες είναι αυτές; Είκοσι εννιά και συνεχίζουμε, αρχής γενομένης από το… 2004!
Και, όμως. Μέσα σε δώδεκα χρόνια (ούτε καν αφού ακόμη διανύουμε το 2016) ο Omar Rodriguez-Lopez έχει κυκλοφορήσει συνολικά 29 δίσκους! Τουτέστιν 2,41 σόλο δίσκους κατά μέσο όρο κάθε χρόνο! Χωρίς να μετράμε τους At the drive-in, τους Mars Volta και τους Antemasque, συγκροτήματα με τα οποία έκανε παράλληλα και περιοδείες σε όλο τον κόσμο!
Μάλιστα, μέσα στο 2016 έχει ήδη κυκλοφορήσει τρεις δίσκους (Sworn Virgins, Corazones και Blind Worms Pious Swine), ενώ μέχρι και το τέλος της χρονιάς είναι προγραμματισμένο να βγάλει άλλους… εννέα! Και όλα αυτά μέσω της εταιρείας Ipecac Recordings, ιθύνων νους της οποίας είναι φυσικά ο… Mike Patton (τυχαίο;).
ΥΓ: By the way, οι At the drive-in φέτος (ναι, μέσα στο 2016) επανασυνδέθηκαν και έκαναν και περιοδεία. Κατά δήλωσή τους , μάλιστα, έχουν ξεκινήσει να δουλεύουν και πάνω σε καινούριο υλικό, αν και προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο σχετικά με το πότε (και το αν, φυσικά) θα κυκλοφορήσουν καινούριο δίσκο.
