«Η καλή μουσική είναι ο μόνος λόγος για να ζει κανείς». Δεν το είπα εγώ, το διάβασα κάπου, και θυμήθηκα ένα βράδυ σε ένα φεστιβάλ, πριν από εκατό χρόνια, με τέσσερις μέρες βροχής στους ώμους και μια σιγουριά ότι θα πεθάνουμε από το κρύο και μετά τη συνειδητοποίηση ότι, βασικά, δεν πειράζει καθόλου.
Καθόλου δεν πείραζε.
Δεν πεθάναμε τότε.
Η συνειδητοποίηση, όμως, έμεινε.
«…The sun will blind my eyes, I love you anyway
Thirsty for your smile, I watch you for a while
You are a vapour trail in a deep blue sky…»
