Είμαι της γνώμης…

4699

“Do you deny the fact that animals are actually killed in order to make fur coats?” ρώτησε η συμμαθήτριά μου το συμμαθητή μου, στο πλαίσιο ενός debate, στην τρίτη γυμνασίου. “Yes I DO deny that” απάντησε από κεκτημένη ταχύτητα ο συμμαθητής μου, για να λάβει την αποστομωτική απάντηση “but you can’t deny that, that’s a fact”. Κάπως έτσι, στην τρίτη γυμνασίου, έχασε ο συμμαθητής μου κάθε αξιοπιστία στο συγκεκριμένο debate και όλοι ψηφίσαμε ως νικήτρια τη συμμαθήτρια. Είχε ένα βάρος κάποτε το “γεγονός”. Αν κάτι είναι αποδεδειγμένο, αν κάτι έχει συμβεί, αν επιστήμονες και γιατροί λένε ότι ισχύει, αν οι πραγματικοί ειδικοί λένε ότι ισχύει, τότε ισχύει. Πώς μπορείς να αμφισβητήσεις το ότι σκοτώνονται ζώα για να γίνουν τα γούνινα παλτό; Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σήμερα όλοι είναι “ειδικοί”, όλοι είναι “επιστήμονες”, αλλά, πέρα από αυτό, όλοι έχουν μια “γνώμη” για τα πάντα. Έχει χαθεί η σοβαρότητα, έχει χαθεί η αλήθεια σε ένα βουνό ανακριβών, φτιαχτών και άσχετων πληροφοριών, που, πέρα από το ότι θολώνουν την πραγματικότητα, κάνουν τους πάντες να νιώθουν παντογνώστες. Σαν καλοί προπονητές της κερκίδας, ξέρουμε όλοι αν έπρεπε να παίζει προωθημένος ο τάδε ή δεξί μπακ ο δείνα, τι είναι τα CSI, SSI, PPI, πώς αντιμετωπίζεται πιο αποτελεσματικά η σύφιλη, ότι οι έγκυες, όταν έχουν γατιά, βγάζουν, ξερωγώ, δεύτερο κεφάλι, και εννοείται ότι απέβαλε προχθές, δεν είδες που κουτσαίνει; “Γνώμη μου είναι ότι η οδοντόκρεμα θεραπεύει όλα τα εγκαύματα” και “δεν πιστεύω πως είναι πιο δύσκολο για μια γυναίκα να βρει δουλειά”. Στατιστικές, έρευνες, γεγονότα, μελέτες που δεν μας βολεύουν, αρχειοθετούνται καταλλήλως σε ένα ντουλάπι σε μια μικρή διπλοκλειδωμένη αίθουσα στο δεύτερο υπόγειο μιας δημόσιας υπηρεσίας, όπου έχει κοπεί το ρεύμα τα τελευταία πεντέμισι χρόνια, έχει χαλάσει το ασανσέρ, έχουν γκρεμιστεί οι σκάλες και ένα σκυλί με δύο κεφάλια δείχνει καθόλου φιλικά τα μολυσμένα με τέτανο δόντια του σε όποιον τολμήσει να κατέβει να ψάξει.

Σήμερα ο συμμαθητής μου θα μπορούσε να πει “όχι, δεν συμφωνώ. Κατά τη γνώμη μου, τα ζώα πεθαίνουν μόνα τους. Υπάρχουν γηροκομεία βίδρας ή αλεπούς, όπου τα ζώα ζουν καλά μέχρι τα βαθιά γεράματα και όταν πεθάνουν από φυσικά αίτια τότε μόνο τους παίρνουν τη γούνα”. Και για να αποτελειώσει τη συμμαθήτρια θα έλεγε “το διάβασα στις εφημερίδες, το είπαν και στις ειδήσεις”. Στις αντιδράσεις των λίγο πιο λογικών συμμαθητών, θα απαντούσε: “Δεν έχω το δικαίωμα να έχω τη γνώμη μου;” Κι εκεί θα τελείωνε το debate με τους δημοκρατικούς να λένε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα της γνώμης και τους αντιδημοκρατικούς να αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να έχει κανείς “γνώμη” για κάποια πράγματα στα οποία δεν χωράει “γνώμη” – όπως τα γεγονότα. Το γεγονός είναι γεγονός. Κάτι έγινε ή δεν έγινε. Γνώμη έχεις για το αν ο Ρονάλντο είναι ωραίος γκόμενος ή όχι. Μπορείς όμως να πεις “γνώμη μου είναι πως δεν παίζει ποδόσφαιρο αλλά κέρλινγκ”; Πώς όχι; Δεν δικαιούμαι να έχω γνώμη δηλαδή; γνώμη η [γnómi] Ο30 : η άποψη, η αντίληψη που έχει διαμορφώσει κάποιος σχετικά με ένα θέμα, αυτό που νομίζει κάποιος ότι είναι σωστό, ότι ισχύει: Tι ~ έχεις για τα νέα φορολογικά μέτρα; Ποια είναι η ~ σου για Έχω τη ~ / η ~ μου είναι ότι Γι΄ αυτό το θέμα δεν μπορώ να έχω ~, δεν είμαι ο ειδικός, ο κατάλληλος. Θα ακούσω και άλλες γνώμες / και τις γνώμες των άλλων. Έχω το θάρρος της γνώμης μου, εκφράζω θαρραλέα και χωρίς δισταγμούς τις απόψεις μου για κτ., έστω και αν θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Kατά τη ~ μου Άλλαξα ~. Έχω αντίθετη ~. Πρέπει να υπάρχει ελευθερία γνώμης. Εκφέρω / εκφράζω τη ~ μου. Δεν έχω καλή ~ γι΄ αυτόν. ΠAΡ Ο λύκος* κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη ~ άλλαξε ούτε την κεφαλή του. || Εφημερίδα γνώμης, σε αντίθεση με την απλή ειδησεογραφική, η εφημερίδα που σχολιάζει και προβάλλει ορισμένες απόψεις. Mε τη σύμφωνη ~ του, με συμφωνία. (έκφρ.) είμαι της γνώμης, νομίζω. κοινή ~: α. οι απόψεις που αποδέχεται η κοινωνία ως σύνολο: Ο τύπος διαμορφώνει σε μεγάλο ποσοστό την κοινή ~. β. ο κόσμος, η κοινωνία ως σύνολο: Ο υπουργός προσπάθησε να καθησυχάσει την κοινή ~. http://www.greek-language.gr/greekL…

ΥΓ. Όσο γράφω, ο απέναντί μου, σφίχτης ήδη μαυρισμένος, 1η Ιουνίου, πώς εχεις μαυρίσει ήδη, τέλος πάντων, βγήκε από το διαμέρισμά του κρατώντας το συμπαθέστατο σκυλί του, μεγέθους μεγάλης βέσπας, για να πάρει το ζώο τον αέρα του. Στο τέλος της βόλτας και πριν το σκυλί ξαναμπεί στο σπίτι, εκεί έξω από την πόρτα, αμολάει στο πεζοδρόμιο ένα κουράδι – με το συμπάθειο- ίσα με μπαγκέτα από τα Έβερεστ (ξαναφάε Έβερεστ, σε προκαλώ). Κοιτάζει ο σφίχτης δεξιά, αριστερά, μας βλέπει που κοιτάζουμε, μαζεύει γρήγορα το σκυλί και μπαίνει στο σπίτι. Στα δύο λεπτά, ξαναβγαίνει, ανοίγει με το κλειδί μια BMW 740, συμπαθέστατο και το αυτοκίνητο, δεν λέω, και κάνει να μπει μέσα. Στις παραινέσεις γειτόνισσας να μαζέψει πριν φύγει το σκατό του σκύλου, ο σφίχτης απάντησε “Δεν θα πάθει τίποτα το πεζοδρόμιο, λίπασμα είναι”. Και κλείνοντας την πόρτα της BMW φεύγει στο ηλιοβασίλεμα (στον πρωινό ήλιο, δηλαδή, αλλά λέμε τώρα). Βολίδα έφυγε, ομολογουμένως, σφαίρα το αυτοκίνητο. Κατά τη γνώμη του, λοιπόν, το σκατό του σκύλου θα κάνει καλό στο πεζοδρόμιο. Τι να πω… Ίσως και να ‘χει δίκιο… Ίσως βγει σκατιά και αρχίσουμε σιγά σιγά να καταλάβουμε από πού ξεφύτρωσαν μερικοί μερικοί.