Στο γραφείο, η ησυχία είναι πυκνή. Νιώθεις πως την αναπνέεις, τη γεύεσαι, κολλάει στον ουρανίσκο σου, σου φράζει τα ιγμόρεια.
Είναι Αύγουστος.
Ο ιδρώτας κυλάει στο μέτωπο, σχεδόν λυτρωτικός.
Στο λαιμό σου κολλημένη σαν βδέλλα η γεύση της άμμου, ένα πρωί που ξύπνησες μεθυσμένος, χαράματα, με ένα ρυάκι σάλιου στο πλάι από το στόμα, παρατημένος σε μια παραλία, χωρίς ανάμνηση του πώς έφτασες εκεί. Μια ζωή και κάτι ώρες πριν…
Κι εδώ πώς έφτασες; Δουλειά, δάνειο, αυτοκίνητο, στενά παπούτσια…
Καλοκαίρι στο γραφείο.
Αλλιώς τα θυμόσουν τα καλοκαίρια
