Υπάρχει στην Αμερική μια έκφραση, που δείχνει το πόσο πολύ κανείς εργάστηκε για την προεκλογική του καμπάνια: φίλησε πολλά μωρά.
Ο ποιητής θέλει να τονίσει την ανάγκη ο πολιτικός να φαίνεται (να φαίνεται, τουλάχιστον, μιας και όλοι γι’ αυτό το «φαίνεσθαι» πασχίζουν) κοντά στους πολίτες και στις ανάγκες τους. Είναι κάτι παρεμφερές με αυτό που έκαναν στην Ελλάδα στη δεκαετία του ’80 (και πιο μετά; Και σήμερα;), που βάπτιζαν, δηλαδή ό,τι μωρό βρισκόταν σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων ανά πάσα ώρα και στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας, με αποτέλεσμα ο ένας να έχει 10.409 βαπτιστήρια, ο άλλος 11.517 και ούτω καθεξής.
Δεν το έλαβε, όμως, το memo ο D. Trump, που λίγες ημέρες μετά από την επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον Αμερικανών μουσουλμάνων, που είχαν χάσει το γιο τους στον πόλεμο, αποφάσισε να στρέψει τώρα τα πυρά του εναντίον ενός… μωρού που έκλαιγε.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, μάλλον το έλαβε το memo, αφού στην αρχή συμπεριφέρθηκε σαν σωστός πολιτικός, καταπνίγοντας τα αντανακλαστικά του και… επιτρέποντας στο μωρό να κλάψει. Όταν, όμως, στην τελική δεν σε νοιάζει και πολύ, πόσο να κρατήσεις τη μάσκα; Πνίγεσαι!
Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, μιας ομιλίας του στη Βιρτζίνια την Τρίτη, ένα μωρό, που βρισκόταν – προφανώς – μαζί με τη μαμά του στο ακροατήριο, άρχισε να κλαίει γοερά, διακόπτοντάς τον. «Μην ανησυχείτε για το μωρό» είπε ο Τραμπ, και συνέχισε: «Αγαπάω τα μωρά… Ακούω αυτό το μωρό να κλαίει και μου αρέσει. Μου αρέσει. Τι μωρό, τι όμορφο μωρό. Μην ανησυχείτε, μην ανησυχείτε… Είναι νέο και όμορφο και υγιές και αυτό θέλουμε, ΟΚ».
Το πίστεψε και η μαμά και δεν έκανε τίποτα. Δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα, όμως, για να του γυρίσει το μάτι: «Βασικά, αστειευόμουν. Βγάλτε αυτό το μωρό έξω από εδώ». Και όσο η δόλια μάνα έσερνε τα κουρέλια της (μαζί με το σφαδάζον μωρό) από το χώρο της ομιλίας, ο Τραμπ την ειρωνεύτηκε κιόλας, λέγοντας: «Μάλλον με πίστεψε όταν είπα ότι μου αρέσει να έχω ένα μωρό να κλαίει την ώρα που μιλάω. Δεν πειράζει. Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος».
Η έλλειψη συμπόνιας και ενσυναίσθησης του Τραμπ δεν είναι κάτι καινούργιο. Εξάλλου, είναι τα σχόλιά του εναντίον των κοινωνικά αδύναμων ομάδων αυτά που ουσιαστικά του δίνουν μέχρι τώρα τα νούμερά του. Ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, γυναίκες, άτομα με ειδικές ανάγκες, φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, έχουν όλοι βρεθεί στο στόχαστρό του. Και την ώρα που τους έριχνε τα βέλη του, οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν, είτε γιατί δεν γνώριζαν πως έρχεται και η σειρά τους, είτε γιατί είχαν ξεχάσει πως λίγο πριν βρίσκονταν εκείνοι στη θέση του θύματος.
Τώρα ο επίσημος υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος (που αν ήταν άνθρωπος – το κόμμα, ε; – θα εμφάνιζε σίγουρα συμπτώματα γεροντικής άνοιας) τα έβαλε και με τα μωρά. Εμμέσως, βέβαια, πλην σαφέστατα, ο Ν. Τραμπ τα βάζει με τις μητέρες. Ιδιαίτερα εκείνες που έχουν το θράσος να βγαίνουν από το σπίτι τους, και δη με τα μωρά τους, αντί να κρύβονται στις κουζίνες του και να του φτιάχνουν πίτες – ή, τέλος πάντων, όπου αλλού επιθυμεί να τις κρύβει. Την άποψή του για το γυναικείο φύλο, συμπεριλαμβανομένων των συζύγων του, πρώην και νυν, αλλά και τον θυγατέρων του, δεν την έχει κρύψει ποτέ. Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που είπε για τη μία κόρη του, την Ιβάνκα, πως «αν δεν ήταν κόρη μου σίγουρα θα έβγαινα μαζί της» (ανατριχίλα), ενώ το 1994, όταν η Τίφανι ήταν ακόμη νεογέννητο βρέφος, είχε πιαστεί να… ονειροπολεί για το στήθος της.
Δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των μορφωμένων, λευκών γυναικών στην Αμερική, που τείνουν να ψηφίζουν Ρεπουμπλικάνους, ο Τραμπ υπολείπεται κατά πολύ της Χίλαρι Κλίντον, συγκεντρώνοντας στις δημοσκοπήσεις μόλις το 34% (έναντι 57% της Κλίντον). Η παντελής έλλειψη σεβασμού του Τραμπ για τις γυναίκες είναι γνωστή και πολυσυζητημένη – ιδιαίτερα μετά από τη σεξιστική επίθεση που είχε εξαπολύσει εναντίον της δημοσιογράφου Megyn Kelly. Εναντίον του, τώρα, έστρεψε και τους Αμερικάνους βετεράνους, μετά από την επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον της οικογένειας ενός πεσόντα στον πόλεμο, επειδή ήταν Μουσουλμάνοι (τόλμησαν…), ενώ ήδη είχε αποξενώσει τα άτομα με ειδικές ανάγκες (ποιος δεν τον θυμάται να κοροϊδεύει το δημοσιογράφο των New York Times για την αναπηρία του). Εξ αρχής είχε αποξενώσει μεγάλη μερίδα του σκεπτόμενου εκλογικού σώματος.
Τα εκλογικά σώματα, όμως, είναι περίεργα. Τα βλέπουμε και γύρω μας αυτά, δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Η λεγόμενη «ψήφος διαμαρτυρίας» είναι ένα φαινόμενο που πολλοί έχουν εκμεταλλευτεί. Στην πλάτη αυτής βρέθηκαν, δόξη και τιμή, πρόσωπα απίθανα σε θέσεις ευθύνης, μεγάλης ή μικρής, με τους γύρω να τρίβουν τα μάτια τους. Στη σανίδα της απόγνωσης και του φόβου που νιώθει ο κόσμος πατάει γερά ο Τραμπ και σερφάρει σε ένα κύμα που ίσως τον βγάλει απευθείας στο σαλόνι του Λευκού Οίκου. Όπως, εξάλλου, είπε και ο ίδιος, «μπορώ να σταθώ στη μέση της Πέμπτης Λεωφόρου και να πυροβολήσω κάποιον και πάλι δεν θα χάσω ψηφοφόρους, οκέι;».
Είναι προφανές πως, τόσο οι ΗΠΑ, όσο και ο υπόλοιπος κόσμος, έχουν ανάγκη έναν πολιτικό που θα σπάσει το κατεστημένο. Θα αρχίσει, ίσως, να λέει αλήθειες, να σηκώνει κουρτίνες, να ανοίγει πόρτες. Και θα βγάλει στη φόρα μυστικά και ίσως επαναφέρει λίγο το ανθρώπινο στοιχείο, σε έναν χώρο που διαχειρίζεται ανθρώπινες ζωές αλλά δεν έχει κανένα στοιχείο αυθεντικότητας χαρακτήρα και ειλικρίνειας. Πόσο πιο προφανές, όμως, μπορεί να το κάνει κι ο έρμος ο Τραμπ ότι ουδεμία σχέση έχει με κάτι τέτοιο;
